Aan de hand van gegevens van 96 dataloggers zijn wetenschappers van het Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek (INBO), de UGent en het Vlaams Instituut voor de Zee (VLIZ) erin geslaagd de tot nu toe onbekende migratieroute van palingen in de Noordzee in kaart te brengen. Daaruit blijkt dat de meeste palingen uit België door het Engels Kanaal wegtrekken naar hun paaigebieden in de Sargassozee. Dit lijkt logisch, maar toch waren er enkele palingen die voor de omweg over Schotland kozen. De reden voor deze verschillende keuzes wordt nog onderzocht. Waarschijnlijk volgen de palingen bepaalde zeestromen.
De Europese paling heeft een van de meest indrukwekkende en meest complexe levenscycli uit het dierenrijk. Ze groeit op in onze rivieren, maar moet minstens 7000 km zwemmen naar de paaigronden in de Atlantische Oceaan om er zich voort te planten. De exacte locatie van de paaigronden en de routes er naartoe zijn na millennia onderzoek nog steeds weinig gekend.
Binnen het Europese project LifeWatch hebben onderzoekers van het INBO, UGent en het VLIZ dataloggers aan palingen gehangen die hun migratie in de Noordzee in kaart brengen. Pieterjan Verhelst van het INBO: “Deze dataloggers meten de watertemperatuur en diepte tijdens de route van de paling. Na een bepaalde tijd komen de dataloggers los van de paling, drijven ze naar het zeeoppervlak en spoelen ze hopelijk ergens aan. Wie zo’n logger vond en aan ons bezorgde, kreeg een beloning van €50. Zo konden we de gegevens downloaden en de route berekenen.”
Succesvolle vondsten
Van de 320 ingezette dataloggers werden er 96 (30%) teruggevonden. De meeste werden teruggevonden rond de baai van de Mont-Saint Michel (Frankrijk), maar ook een aanzienlijk deel in het zuiden van het Verenigd Koninkrijk en langs de Nederlandse kust.
Beetje bij beetje weten we meer
De route blijkt ook niet zonder gevaar. Zeeroofdieren zoals walvissen en haaien peuzelden elf palingen op. In sommige gevallen konden we zelfs de dader tot op soort identificeren (een griend, een haringhaai) aan de hand van de soort-specifieke lichaamstemperatuur (de datalogger zat op dat moment in de buik van het roofdier) en het duikpatroon.
"Hoewel we de palingen nog niet hebben kunnen volgen tot op hun paaigronden, zijn deze resultaten een heel waardevolle aanvulling op de routes die tot nu toe al bekend waren (vb. de route van Noorwegen over het Verenigd Koninkrijk en de route uit de Middellandse Zee). Met alle stukjes van de puzzel op één kaart, krijgen we stilaan een totaalbeeld van de migratieroutes van de paling. De laatste ca. 3000 km tot de feitelijke paaigronden blijven echter nog steeds verhuld in mysterie en vergen extra onderzoek."
Het nieuwe onderzoek verscheen in het tijdschrift Scientific Reports.